زهرا فاریابی/سالهاست که نام پارک بانوان کنگان در میان وعدههای مسئولان شهر طنینانداز است؛ پروژهای که با آب و تاب بسیار معرفی شد اما همچنان در مرحلهی حرف باقی مانده است. آیا واقعاً داشتن یک محیط کاملاً زنانه، امن، آرام و سالم برای ورزش و تفریح بانوان توقع زیادی است؟ بانوان این شهر نه فقط نیمی از جمعیت، بلکه نیمی از پویایی، سلامت و فرهنگ عمومی جامعه را شکل میدهند. با این حال، آنچه در کنگان شاهدش هستیم، بیتوجهی مکرر به نیازهای اساسی آنان است. پروژهای که سالها پیش کلید خورد، حالا بیشتر به یک شوخی تلخ شبیه شده است؛ وعدهها یکی پس از دیگری تکرار میشوند اما هیچ کلنگی محکم بر زمین نخورده و هیچ دیواری بالا نرفته است. امنیت و آرامش؛ خواسته یا رویا؟ در سایه نبود چنین فضایی، بسیاری از بانوان ترجیح میدهند خانهنشین شوند یا با نگرانی و استرس در فضاهای عمومی که عموماً برای مردان طراحی شدهاند، قدم بزنند. آیا قدم زدن با آرامش و امنیت در یک محیط زنانه، آنقدر آرزوی بزرگی است که سالها باید در انتظارش ماند؟ سلامت جسم و روان، اولویت فراموششده اهمیت ورزش و تحرک برای سلامت بانوان بر هیچکس پوشیده نیست. اما در نبود امکانات ویژه، نهتنها سلامت جسم، بلکه سلامت روانی بانوان نیز تهدید میشود. پارک بانوان میتوانست فضایی برای تجدید انرژی، معاشرت سالم، ورزش هدفمند و ارتقای روحیهی بانوان باشد، اما حالا تنها یک نام است روی کاغذهای اداری. از مسئولان کنگان سؤال سادهای داریم: چه تاریخی؟ تاریخ آغاز این پروژه مشخص نیست، اما آنچه مردم میخواهند بدانند ساده و صریح است: چه زمانی این وعده بالاخره عملی خواهد شد؟ تا کی باید بانوان کنگانی، دلخوش به وعدههایی باشند که هرگز شکل واقعیت به خود نمیگیرند؟ امروز دیگر زمانِ گفتار نیست. زمانِ عمل فرا رسیده است.
